Een visioen:
Ik liep op de aarde nadat ze net gecreëerd was. Er was een ruimteschip waar ik uit kwam. De grond was net
gestold, ze dampte nog na. De planeet was samengesteld uit verschillende delen die we van verschillende planeten en dimensies bij elkaar hadden gebracht.
Onder hoge druk en met de alchemie kracht van de vuurwezens was er een nieuwe verzamelplaats ontstaan. Een nieuw thuis voor alle wezens die verbonden waren met de onderdelen van deze planeet. Een plek waar we samen zouden leven. In harmonie. In al onze verscheidenheid. Harmonie in verscheidenheid.
Een ware regenboogplaneet.
We liepen over de Aarde met een groep. We hielden haar vast in liefde. We omringden haar met een visie van harmonie en wezens die samen leefden. In harmonie. De mensheid was nog een vage gedachte op de achtergrond.
We omvatten de planeet in een regenboomvlam. Een prisma met alle mogelijkheden en alle kleuren. Ongeëvenaard. Onvergelijkbaar.
We verbonden ons. Met elkaar. Met de planeet. In vreugde.
Dit zou een planeet worden van ongekende mogelijkheden, waar alles in vreugde verbonden zou zijn. Omdat alles hier in de vreugde frequentie aanwezig was.
Vreugde zou de sleutelfrequentie zijn. Het zou het toegangskaartje worden. De sleutel waarmee wezens toegang krijgen tot de planeet en haar geheimen.
Het is tijd voor vreugde.
Laten we de sleutel tot de geheimen van de planeet gebruiken. Zodat de Aarde weer de regenboogplaneet kan worden.